Duże i małe jodły, świerki i sosny – dziś nie wyobrażamy sobie świąt Bożego Narodzenia bez choinki.  To piękna tradycja, ale skąd się wzięła?

W Polsce zwyczaj dekorowania drzewek iglastych zapoczątkowany został w okresie zaborów. Na początku tylko bogate mieszczańskie rodziny niemieckie i austriackie gościły w swoich domach choinki, później tradycja ta rozpowszechniła się wśród uboższych rodzin w miastach, a na wieś dotarła najpóźniej. Jednak nie od razu tradycją było stawiane w izbie drzewko. Początkowo przystrajano gałązkami świerka, jodły lub sosny ramy świętych obrazów, ściany oraz drzwi wejściowe do domów i obór, a nad stołem wigilijnym wieszano czubek świerka lub sosny zwany podłaźniczką.

Dawniej wyschniętej ozdoby nie wyrzucano, tylko kruszono gałązki i dodawano do zwierzęcej karmy lub zakopywano w polu na szczęście i urodzaj. Dziś, po okresie świąt, z przykrością patrzymy na stojące nieopodal kontenera na śmieci uschnięte drzewka, które nie tak dawno, pięknie przystrojone, były główną ozdobą salonu.

Co, w takim razie, można zrobić z naturalną choinką po świętach?

 Znacznie lepiej jest wywieźć taką choinkę do lasu, gdzie w naturalny sposób ulegnie rozkładowi.  

Naturalna czy sztuczna?

Kiedyś tylko naturalna, piękna, pachnąca żywicą i olejkami eterycznymi, a dziś w przeważającej większości sztuczna.  To jakiego wyboru dokonamy zależy tylko od nas.